ความสุขเล็กๆ กับความสุขใหญ่ๆ

ช่วงนี้ต้องขออภัยชาวคอมพิวเตอร์.ทูเดย์เป็นอย่างยิ่ง ด้วยเพราะงานมันรัดตัว เสียจนไม่ค่อยได้อัพข้อมูลให้อ่านกัน พอใกล้งานคอมมาร์ตก็มักจะเป็นงี้ทุกที อาทิตย์ที่ผ่านมาผมและน้องๆ ยุ่งอยู่กบการปิดต้นฉบับคอมพิวเตอร์.ทูเดย์ ฉบับปักษ์หลังมีนาคม เล่มนี้มีเรื่อง "วุ่นวายไฮสปีด" เรื่องวุ่นๆ ที่ผมเพิ่งเจอมา เลยเอามาเป็นประเด็นของ Cover ในขณะเดียวกันผมและคุณจรัลก็เร่งปิดต้นฉบับของ Click 5.0 "ลงร้อยได้ล้าน" เหนื่อยมากๆๆๆๆ แต่เราก็ใส่ใจเข้าไปเต็มร้อย อยากให้งานออกมาดีมากที่สุด นี่ยังไม่นับรวมประชุมระดมสมองเพื่อการนำเสนอโครงการต่างๆ หรือสัมนาอีกมากมาย สรุปว่าเมื่อวานผมกลับบ้านไปในสภาพหมดแรง

ขึ้นรถปุ๊บ... หลับเลย (นั่งรถเมล์ครับ บก พรชัย จน ฮาฮา) ระหว่างที่นั่ง(หลับ)อยู่นั่นเอง คนที่นั่งเก้าอี้ด้านหน้าผม ซึ่งเป็นผู้ชาย อยู่ๆ ก็เป็นลมชัก .......

นับจากวินาทีนั้นเอง ที่ว่าง่วง หมดแรง มันหายไปเลยจากตัวผม ความโกลาหลเกิดในรถเมล์ ปอ. 73 ที่ผมนั่งอยู่ทันที ทุกคนต่างช่วยกันปฐมพยาบาลชายคนนั้น บางคนวิ่งหาช้อนมางัดปาก เพื่อไม่ให้คนป่วยกัดลิ้น บางคนก็วิ่งไปที่ป้อมตำรวจ บางคนก็ความหายาดมเอาให้คนป่วยดม บางคนก็ช่วยนวดคนป่วย

เวลาผ่านไปกว่า 10 นาที พยาบาล และหน่วยกู้ภัยก็มาถึง คนป่วยรู้สึกตัวพอดี... แต่เขายังมึนๆ คุยไม่รู้เรื่อง...

นาทีความเป็นความตายที่ผมเจอ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า

##########################

นาทีที่ชายคนแปลกหน้าคนนั้น เขารู้สึกตัว ผมรู้สึกโล่งใจ เป็นสุข ดีใจที่เขาไม่เป็นอะไร

พอย้อนกลับมาทีตัวเราเอง แม้จะงานหนัก มีปัญหามากมายในแต่ละวัน

แต่เราก็ยังโชคดีที่ยังนั่งรถเมล์กลับบ้านได้เอง โดยไม่เป็นไร

เรายังกินข้าวได้

เรานอนหลับ

เรายังยิ้มได้

เรายังมีคนที่รักเรา

เรายังมีคนที่เรารัก

สุขเล็กๆ ที่มีอยู่ทุกวัน ถ้าเราเก็บเกี่ยววันละเล็ก ละน้อย ก็ทำให้เรามีแรงที่จะสู้ต่อไปจริงไหมครับ

(อิอิ วันนี้บ่นเรื่องไรกันนี่ ไม่ได้ให้สาระไอทีเลย)